“ถ้าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย วันนี้จะใช้ชีวิตอย่างไร”

คำถามที่ฟังครั้งแรกแล้วดูโหลๆ ได้ยินออกบ่อย..
แต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งอื่น เพราะว่าคนถามฉันเค้าดูจริงจังมาก ...แล้วยังบอกอีกว่า ให้ใช้หัวใจตอบ

หลังจากที่ฉันนั่งนึกๆแล้วก็ตอบออกไปว่า จะไปอยู่กับคนที่ฉันรัก แล้วก็พากันไปทำทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยอยากทำ(อย่าคิดลามกล่ะ) ...แล้วก็อะไรอีกน้อ.. อ้อ ไปกินข้าวร้านที่ชอบที่สุดเพราะว่าพ่อฉันชอบกินอาหารอร่อย สามีฉันก็เช่นกัน ไปเดินเล่นด้วยกันเพราะว่าแม่ฉันชอบธรรมชาติ เล่าเรื่องที่อยากเล่าให้กันฟัง นอนกอดกัน และอื่นๆ จนหมดวัน ให้วันนั้นๆหมดด้วยความประทับใจ และความสุขเป็นที่สุด

ผู้ถามมองหน้าฉัน... แล้วถามคำถามคำเดิมซ้ำ... ฉันก็ยังยิ้มร่า แล้วก็บอกว่า “ก็จะทำอย่างงั้นจริงๆ อ่ะ จะให้ตอบอย่างไรล่ะ คิดแล้วเนี่ย ใช้หัวใจตอบด้วย ไม่งั้นไม่ตอบว่าคนที่ฉันรักหรอก ไม่งั้นชั้นจะเอาตังไปซื้อกระเป๋าใบโปรดให้หมดเรย ไหนๆก็ไม่ต้องเก็บเงินแล้วอ่ะ ฮ่าๆๆ”

เค้ามองหน้าฉันแล้วพูดกับฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ดูจริงจังกว่าเดิม ว่า “หยุดพิจารณาคำถามดูซักครั้ง แล้วใช้หัวใจตอบ...”
ฉันงง ...อะไรฟระ ใช้หัวใจตอบ ทำยังไงอ่ะ ทำไม่เป็น ...

“เคยหยุดวิ่งตามสังคมแล้วมองตัวเองบ้างไหมว่าพูดอะไรออกมา เคยหยุดมองหัวใจตัวเองบ้างไหมว่ามันแห้งแล้ง แค่คำถามที่คุณต้องใช้หัวใจตอบ แต่ตอนตอบคุณไม่ได้รู้สึกที่หัวใจเลย...”

ฉันนั่งฟังนิ่งๆ เค้าทวนคำถามใหม่ ว่า “ลองฟังคำถามอย่างตั้งใจ ว่าถ้าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย นั่นแปลว่า หลังจากวันพรุ่งนี้ คุณจะไม่ได้เห็นหน้าคนที่คุณรักอีก ...ฟังให้ได้ยินนะ ...ไม่ได้เห็นหน้าอีกเลยชั่วชีวิต และอีกกี่ชาติก็ไม่รู้ เพราะหากคุณได้กลับมาเจอกัน คุณก็จำกันไม่ได้แล้ว ...ได้ยินไหม”

ฉันนิ่งไป.....

... ไม่ได้เจอกันแล้วเหรอ...

มันจุกที่หน้าอก ...

ไม่เคยหยุดคิดอย่างนี้เลย ฉันจะไม่ได้เจอคนที่ฉันรักอีกแล้วเหรอ ไม่ได้เจอจริงๆ... ฉันน้ำตาไหล.. รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว อ้อมกอดที่ฉันเคยกอด เสียงที่ฉันเคยได้ยิน จะหายไปทั้งหมดสิ้น ฉันจะไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันกลัว... เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แล้ว อีกกี่ชาติเราถึงจะได้เจอกัน แล้วถ้าเราเจอกัน คุณจะหาฉันเจอไหม คุณจะจำฉันได้ไหม..... ฉันกลัวเหลือเกิน

เค้ามองหน้าฉันแล้วบอกว่า... นั่นแหละคุณฟังคำถามได้ยิน.. คุณฟังได้ยินแล้ว แล้วทีนี้หาดูว่า คำตอบของคุณคืออะไร...

ถึงตอนนี้ ฉันไม่ต้องหยุดคิดแล้ว ฉันตอบได้ ...ฉันอยากจำเขาให้ได้ จำเสียง จำสัมผัส จำรอยยิ้ม จำความรักของเขา จำให้ได้ แม้ชาติหน้าเราจะเดินผ่านกันแค่ครั้งเดียวเราต้องจำกันได้ ฉันอยากจำคุณให้ได้ ...และ ฉันก็อยากให้เค้าจำฉันให้ได้ จำให้ได้ว่าฉันรักเขามากขนาดไหน รักมากๆและอยากเจอกันอีกทุกชาติ... ฉันนึกถึงคำพูดของพระเอกในเรื่องจดหมายรัก ตอนที่เค้าอัดวิดิโอสุดท้ายก่อนตาย แล้วเค้าบอกนางเอกว่า “อย่าลืมผมนะ” ตอนนั้นได้ยินแค่นี้ แต่ไม่เข้าใจ ว่ามันแปลว่าอะไร เพราะนางเอกจะไปลืมพระเอกได้อย่างไรก็เป็นพ่อของลูกทั้งคน สามีตัวเองแท้ๆ... แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจ... เพราะฉันอยากบอกคนที่ฉันรักว่า “อย่าลืมฉันนะ” ... ถ้าชาติหน้ามีจริง เราต้องหากันให้เจอ จำกอดของฉันไว้ จำเสียงของฉันไว้ จำความรักของฉันไว้ ว่ามันมีอยู่จริง และ ไม่ว่าชาติไหนๆ เราจะดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างไร แต่เราต้องหากันให้เจอ เราต้องจำกันได้... ฉันอยากให้เขาจำฉันให้ได้ “อย่าลืมฉันนะ”... “ได้โปรดอย่าลืมฉัน” แล้วเราต้องได้พบกันอีก...

ฉันได้ยินแล้ว ปรารถนาของหัวใจของฉัน ไม่ว่าวันนี้หรือวันสุดท้ายของชีวิต นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ... “ฉันจะจำความรักของคุณให้ได้ และฉันจะทำให้คุณรู้ว่าความรักของฉันจะเป็นนิรันดร์ ให้คุณจำความรักของฉันให้ได้”

พอสิ่งทั้งหมดนี้ที่มันหนักอึ้ง เป็นความจริงที่เพิ่งกระจ่างอยู่ตรงหน้าว่าอะไรคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจึงเข้าใจว่าเราควรจะถามคำถามนี้ให้หัวใจตัวเองได้ยินเสียตั้งแต่เนิ่นๆ
เพราะพอฉันได้ยินคำตอบที่เป็นปรารถนาที่แท้จริงของหัวใจฉัน ฉันถึงรู้ว่าวันทุกวันที่เหลือในชีวิตนี้ อาจจะไม่พอที่จะทำให้เขาได้ยินสิ่งที่ฉันบอกว่า “อย่าลืมฉันนะ” จำฉันให้ได้ไม่ว่าในชีวิตนี้หรือชีวิตไหน เราต้องกลับมาเจอกันอีก ... เพราะทุกครั้งที่เราออกจากบ้านไปทำงาน เข้าไปอยู่ในสังคม.. ทุกครั้งเราก็ไกลบ้านออกไปเรื่อยๆ บางครั้งไกลจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความรักของเราหน้าตาเป็นยังไง เรานั่งกินข้าวด้วยกันทุกวัน เราคุยกันทุกวัน แต่บางครั้งฉันจำความรักของตัวเองไม่ได้ ฉันตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าปรารถนาของหัวใจของฉันหน้าตาเป็นอย่างไร ดังนั้นจึงไม่ต้องหวังถึงชาติหน้า แต่แค่ชาตินี้ ก็คงต้องมีวันใดที่เราจะลืมว่าเรารักกันมากแค่ไหน

การรู้คำตอบของคำถามนี้แต่เนิ่นๆ คนทั่วไปมักบอกว่า “เพื่อคุณจะได้ใช้ชีวิตทุกวันของคุณอย่างมีค่าที่สุด”

แต่สำหรับฉัน “เพื่อรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ต้องเริ่มทำตั้งแต่วันนี้ เพราะความปรารถนาบางอย่างอาจจะต้องใช้ความพยายามทั้งชีวิตเพื่อให้ได้มา”

สำหรับฉันเอง หากฉันรู้ปรารถนาหัวใจตัวเองวันสุดท้ายก่อนตาย... วันนั้นคงเป็นวันที่ทรมานที่สุดในชีวิต เพราะฉันจะรู้ว่าฉันไกลบ้านมานาน นานจนเราจะจำความรักของและกันไม่ได้และเราจะไม่เจอกันอีกเลยไม่ว่าชาติไหนๆ...

แล้วคุณล่ะ... เคยฟังคำถามนี้ให้ได้ยินด้วยหัวใจดูซักครั้งหรือยัง...?
เมื่อใดที่คุณฟังได้ยิน คำตอบนั้นจะเป็นคำตอบที่ตอบด้วยหัวใจจริงๆ และนั่นจะเป็นปรารถนาเดียวที่แท้จริงของชีวิตคุณ ....


"รักนิรันดร์ ของ แม่"


อัญญาณี มุขสมบัติ



ร่วมแสดงความอาลัย ต่อ คุณแอนท์ ผู้ก่อตั้ง Siambrandname.com https://siambrandname.com/forum/show....php?t=3910615

ทางแอดมินขออนุญาตนำบทความนี้ มาจัดเก็บห้องสมุดของชุมชนแห่งนี้ เพื่อรำลึกต่อการจากไปของคุณแอ๊นท์ ผู้ก่อตั้งชุมชนแห่งนี้ แม้ว่าบทความดังกล่าวนี้ จะไม่เกี่ยวข้องกับสินค้าแฟชั่น